Muzyka 1

Imię i nazwisko: Aurelius Viwern
Postać odgrywana na nicku: Nisekoi
Data i miejsce urodzenia: 17.05.2070, Cardif
Czystość krwi: Czystokrwisty 0% nieskalana
Stosunek do mugoli czystokrwistych ludzi: Negatywny posiadany jest

Charakter

Budzę się codziennie, otwieram oczy i mówię "ku*** znowu w tej Anglii'' i już mi się nie chce niczego.
Jedyne czego chce to wyjechać z tego, brytyjskiego syfu. Nienawidzę tego miejsca.

Aurelius jest jak krówka czekoladowa. Na początku był piękny, młody i słodki jak cukier, ale na przestrzeni lat ktoś odłożył tą krówkę na półkę i całkowicie zapomniał o jej istnieniu, przez co teraz jest sucha i niedobra. Jest natomiast bardzo ambitny, co widać na przykładzie jego działań. Zamiast iść do ministerstwa na ciepłą posadkę, na której nic nie trzeba by było robić, wolał otworzyć własny biznes, i to z jakim rozmachem! Stragan z rybami, bar, redakcja gazety... to tylko niektóre z przedsiębiorstw, które otworzył wraz ze swoim bratem i ojcem. Jednak jest to tylko jego powierzchowny wygląd, którym stara się ukryć swoją prawdziwą naturę.

Nie widziałeś tego... Wokół było tyle złota, srebra, kosztowności... Takich bogactw
człowiek nie widzi przez całe życie, a tutaj miał na wyciągnięcie ręki. Gdyby to ode
mnie zależało, poświęciłbym tego !$@%@!$& i zabrał to, co tam się znajdowało.

Aurelius jest materialistą z krwi i kości. Zrobiłby wszystko, żeby zaspokoić swoje potrzeby, nawet jeśli wymagałoby to zrobienia czegoś złego. Być może dlatego tak dobrze odnalazł się w różnych podejrzanych kręgach, od których stronią praworządni czarodzieje. Rzadko kiedy rozmawia z obcymi, a raczej w ogóle w ludźmi. Jego przyjacielem jest kruk, Helix, który ma zastąpić mu wszelkie kontakty międzyludzkie. Do swojego otoczenia dopuszcza tylko wąskie grono osób, a jego prawdziwy charakter zna tylko jego rodzina.

Wygląd postaci:

Historia
Częsici I
Idziemy z Quentinem korytarzem, tak jak codziennie zresztą. Podchodzimy pod salę od zaklęć i uroków i pierwsze co widzimy, to jak Regis związany grubymi linami morskimi jest lewitowany na krześle z wnętrza sali. Niezwykły widok. Kiedy wylądował na ziemi podchodzimy i pytamy go co w sumie się stało. Ten patrzy na nas i zaczyna się śmiać, że to Z̴̯͝y̴̗͋̈́͜g̸̢̙̉̓f̴̘͌̃ř̶͎y̸͖̅̔d̵̼͖̓ znowu wyszedł z jego torby i domagał się ofiary z Venli Fox. Trzeci raz w tym tygodniu, chociaż mieliśmy dopiero wtorek. Poprosił nas żebyśmy go rozwiązali, to wróci sobie do sali jak gdyby nigdy nic. W sumie wzruszyliśmy oboje ramionami i rozcięliśmy liny, po czym poszliśmy dalej. Jakieś kilka minut później przechodząc przez most usłyszeliśmy wybuch w sali od ziu do której wszedł Regis zaraz po uwolnieniu. "Tak, to będzie ciekawy dzień" pomyśleliśmy z bratem i poszliśmy w kierunku składzika z miotłami na stadionie Quidditcha. Kadra pewnie do dziś myśli, że te najnowsze Nimbusy 2020 zjadły jakieś magiczne korniki.

Częsici II
Spotykamy się przed wejściem. Ja, Quentin, Artur, 1 i 2, wszyscy stoimy i sprawdzamy czy czegoś nam nie brakuje. Po chwili wchodzimy do środka, a naszym oczom rzuca się korzeń. Wielkie drzewo, wielki korzeń, a oprócz niego w środku znajduje się jezioro. Atmosfera była dziwna, zbyt dziwna nawet jak na takie miejsce. Rozeszliśmy się trochę bardziej, sprawdzając co jeszcze możemy tu znaleźć. Na korzeniu stała świeczka, mała świeczka na której palił się malutki płomyczek. "Przed nami nie wchodził tutaj nikt inny" - Pomyśleliśmy, gdyż wejście było bardzo ukryte, a ja sam obserwowałem je już od dłuższego czasu. Nagle w głowie słyszę krótki pisk, rękę z różdżką natychmiast wystawiam przed siebie i sprawdzam reakcję pozostałych. Quentin i 1 trzymają się za głowę, ale tylko Quentin padł na kolana. Próbuję zrozumieć co się dzieje, Artur i 2 stoją spokojnie na swoich miejscach. "Wam nic nie jest?" - Spytałem, jednak w odpowiedzi spojrzeli się tylko na mnie i zmarszczyli czoło. "A co ma być?" - Odpowiedzieli, jednak po chwili dotarło do nich, że coś jest nie tak. Quentin był w gorszym stanie, chociaż wciąż nie wiedzieliśmy co mu się stało. Staliśmy tak w bezruchu jeszcze przez moment, mieliśmy nadzieję, że dojdą do siebie sami, lecz bardzo się myliliśmy... Kolejny pisk, tym razem i mi się dostało, jednak Quentin nie mógł już tu być, dlatego 2 wyprowadził go na zewnątrz. Zarówno on, jakby i Artur sprawiali wrażenie, jakby nic im się nie działo, jednak znałem Artura wystarczająco długo, ale poznać że i na niego oddziałuje to... coś. Pozostaliśmy we trzech, 1 po tym pisku również upadł na ziemię, łapiąc się za głowę i ściskając zęby tak, że te aż trzeszczały. Miotał się na boki i krzyczał w niebogłosy, że przeprasza. Patrzyłem tylko z niemocą w jego stronę, nie wiedząc kompletnie jak mu pomóc. Nawet 2 wrócił już z powrotem do nas, ale tym razem to Artur wyprowadził 1 poza ten obszar. Nie wiedziałem czemu, ale widocznie byłem bardziej odporny od pozostałych na działanie tego pisku. zrozumiałem jednak, że to atmosfera tego miejsca musi oddziaływać jakoś na wszystkie osoby, które tu wchodzą. Nie mogłem za długo pozostać w tym miejscu, dlatego ruszyłem naprzód i gestem dłoni zaprosiłem 2 do pójścia razem ze mną. On jednak nie drgnął. Patrzył się na mnie swoimi błyszczącymi oczami, nie mówiąc nic, lecz po prostu się uśmiechając. Czułem na sobie jego przeszywający wzrok, jakby a czas ten wydawał się trwać wiecznie. "Czy coś nie tak?" - Spytał w dalszym ciągu patrząc się na mnie, a zimny dreszcz przeszedł przez całe moje ciało. To nie był jego głos... Powiedział to do mnie, jego usta poruszały się normalnie, ale nigdy wcześniej nie słyszałem, aby jego głos miał taką barwę. Był zdecydowanie wyższy niż zazwyczaj, jakby przemówił sam anioł z niebiańskiego chóru. Z różdżki, którą trzymałem cały czas w ręce, wyleciał czerwony promień, który trafił w korpus 2 i skutecznie go obalił. Zacząłem biec. W jednej ze ścian za korzeniem znalazłem długą jaskinię, przez którą postanowiłem uciec. Być może było to kilkadziesiąt, a nawet kilkaset metrów, jednak natrafiłem w końcu na rozwidlenie. Nie miałem żadnej podpowiedzi, dokąd która droga mogłaby prowadzić, dlatego musiałem postawić na ślepy traf. W tym momencie kolejny raz w mojej głowie usłyszałem pisk, taki jak te wcześniejsze. W spazmie bólu upadłem na ziemie, zupełnie jakbym dostał elektrowstrząsów. W mojej głowie widziałem siebie samego, jak nieprzytomny leżę przykuty do ogromnej ściany za pomocą śrub umieszczonych w moich rękach. Widziałem to zarówno z pierwszej, jakby i trzeciej osoby, było to tak realistyczne, że mogłem wręcz poczuć ból powodowany przez otwarte rany od śrub. W pomieszczeniu unosił się zapach zaschniętej krwi i zgnilizny, a całe moje ciało było powoli otaczane przez ciemność. Wreszcie się obudziłem, cały czas byłem na środku korytarza, na którym straciłem przytomność, a na swojej twarzy wyczułem coś mokrego. Były to najpewniej łzy, spowodowane tym koszmarem, ale nie było to na ten moment istotne. Musiałem iść naprzód, tak podpowiadał mi zdrowy rozsądek. W dalszym ciągu w korytarzu zaczynało ubywać światła, aż trafiłem małej jaskini z drzewem o różowych liściach i kwiatach. Wyglądała tak jak wiśnia w rozkwicie, w pomieszczeniu latały spokojnie świetliki, które uzupełniały spokojną już atmosferę, a wokół drzewa znajdowały się porozrzucane kartki. Podszedłem do nich bliżej, jednak po przyjrzeniu się nie było na nich napisane nic. Ot zwykłe, puste kartki, które leżały na ziemi. Podszedłem do drzewa, na którego korze znajdował się jakiś wyryty symbol. Były to skrzydła, które były zaznaczone w głębiej wyrytym kole. Nie miałem pojęcia co one oznaczają, ale coś nadal nie dawało mi spokoju. Czułem się obserwowany, jednak nikogo poza mną tu nie było. Wreszcie stało się najgorsze, kolejny pisk. Jednak tym razem inny niż wszystkie pozostałe. W mojej głowie powstawało tysiąc myśli, wydawało mi się, że całe moje życie przebiega od tego właśnie momentu wstecz z prędkością światła. Pisk w dalszym ciągu nie znikał, a ja powoli zaczynałem tracić kontrolę nad własnym ciałem. Jego głośność narastała z każdą chwilą. Resztkami sił postanowiłem uciec stąd w drugą stronę, przez inny tunel. Odwróciłem się, a moim oczom ukazał się Artur, który uśmiechał się tak jak 2 wcześniej i machał w moją stronę. Zbliżał się do mnie powolnym krokiem, a ja upadłem bezwiednie na ziemię. Moje oczy zaczęły się zamykać, a z nich zaczęły ponownie spływać łzy. Ostatnie co pamiętam, to Artura nachylającego się i szepczącego mi do ucha. Teraz wszystko stało się jasne... Teraz wszystko rozumiem...

Jakim kozakiem jestem?

A tutaj ja z tatusiem:

Arthur Viwern [Artur] - Ojciec
Przez większość czasu alkoholik, ale również ojciec

Quentin Viwern [negans] - Brat
Często alkoholik, podobnie jak cała rodzina

Jordan Stormwind [Loup] - Przyjaciel rodziny
Przyjaciel, doradca, partner, dawniej nawet gajowy

Helix [Kruk] - Kompan
Aurelius początkowo miał zamiar go zjeść, jednak plany nieco się zmieniły

Theseus White [Atencjusz] - Dawny kolega
Dobra morda tylko konfident straszny i stulejarz (jego babcia to Stella White)

Dante Nigelus Greeneyes [Nigelus_] - Zadymiarz
Prawie yudeke zabil i dobrze

Jonathan Craysin [BabaYaga] - Mama
Prywatny nauczyciel, jednak od zakończenia szkoły z wyróżnieniem przez Aureliusa nie widział go na oczy

Statek Statek [Statek] - Statek
Kochany statek

Ślinna Tupak [Sinlla] - Konfitura
Konfitura straszna lata do nauczycieli szybciej niż Theseus

Celia Craysin [Cerasus] - Była dziewczyna
Pomimo faktu iż byli w związku, teraz nie utrzymują ze sobą kontaktu

Adrienne Wilson [Kayyyty] - Była dziewczyna
Gdyby miała taką głowę jak stary Aureliusa to byłoby inaczej

Venla Fox [Limuss] - Była dziewczyna
Kiedy została prefektem, mieli sobie zrobić przerwę jedynie na czas szkoły, jednak wyszło jak wyszło...

Hexa Hawk [Atheneum] - Dziewczyna
Jest słodka jak śpi

Odbicie Aureliusa w lustrze [Lusterko] - ja
Czasami gubię się w tych oczach

Isabella Wright [Nemika] - Przyszła dziewczyna
nie mowcie o tym heksie bo mnie zabije błagam was

@&#%!^$ [@%#&!$@#] - &@&^#!&@
&@^! @%#& &@%# !&@#^@ @&^!%$% @^#%!@# $^!%@#@

Potrafi mówić biegle w języku angielskim i hiszpańskim.
Jest oburęczny.
Posiada kruka o imieniu Helix, z którym często rozmawia. Reaguje on na niektóre komendy Aureliusa.
Jest takim kozakiem że nie potrafi patronusa.
Discord z nauką zaklęć: https://discord.gg/r9mtTYQ
Potrafi robić chleb
W przedostatniej klasie szkoły został z niej wyrzucony przez dyrektorkę za żart,
podczas którego wbił w jej plecy zabawkowy Sztylet Oszustów.
Na podpisie "A. Viwern" ma wibrację mistrzowską - 11. A skoro w Hogwarcie
uczą numerologii, to chyba musi coś ona robić, nie?

Aurelius przechodzący rytuał czarnomagiczny (https://cdn.discordapp.com/attachments/749389797730025582/773101915865219082/smol.mp4)

Pasta o Reginaldzie Wright https://shorturl.at/iA028

Pasta o Aureliusie jako aurorze https://shorturl.at/jyHL2

Aurelius dowiadujący się, że Venla Fox umarła (https://cdn.discordapp.com/attachments/776153311266471966/779833731724345404/video0_2.mp4)

Pasta o Ravenclawie https://shorturl.at/mwzCV

Nigdy nie wchodź do pokoju Aureliusa (https://cdn.discordapp.com/attachments/776153311266471966/811218500696801320/aurelius.mp4)

Życie Aureliusa