1.1. WILKOŁACTWO, CZYLI OPIS BESTII
Wilkołactwo to klątwa przypominająca schorzenie. Właściwie jest ona efektem eksperymentu potężnego czarodzieja, który wymknął się spod kontroli. Wykorzystanie różnych dziedzin magii w sposób sprzeczny z naturą doprowadziło do powstania tej mutacji zwanej lykantropią.
Wilkołak to osoba przeklęta, czarodziej zarażony lykantropią. W takich jednostkach gnieździ się ukryta bestia oczekująca na okazję do uwolnienia się w celu zapolowania na ludzkie mięso. Taką okazją jest pełnia księżyca, ale niektóre wilkołaki bywają też potworami w ludzkiej skórze. Najczęściej postrzegane jako istoty podobne do wilków o skłonnościach do bezmyślnego ludobójstwa.
1.2. SZCZEPY WILKOŁAKÓW
Powiada się, iż powstały trzy szczepy wilkołactwa. Rozniosły się od potomków do dalszych kręgów rodzinnych, przez co aktualnie wydaje się, że osoby zarażone klątwą można odnaleźć na całym świecie. Udowodniono naukowo, iż ugryziony przez wilkołaka czarodziej, nieważne jakiego statusu krwi, który przeżyje kilka dni wraz z klątwą, także staje się nosicielem, zaś mugole nie są w stanie przeżyć przemiany. Pod koniec XIX wieku profesor Marlowe Forfang podjął się pierwszych badań na temat wilkołaków. Odkrył, że prawie każda z osób, którą udało mu się przebadać oraz przepytać, była czarodziejem. Mugole prawdopodobnie umierali z powodu zadanych ran. Stwierdził również, że smak między osobą niemagiczną a obdarzoną magią różnił się od siebie.
Forfang zauważył również pewne zależności dotyczące poszczególnych przeklętych. Zauważył, że różnią się oni pomiędzy sobą, jednak ich prawdziwa natura i dodatkowe możliwości oraz przeszkody pojawiają się dopiero kilka lat po przemianie.
(Nazwy nie funkcjonują w rozgrywce IC, służą jedynie jako odnośniki OOC.)
1. LYSITERI
Prawdopodobnie najgroźniejsza ze wszystkich odmian, swoją pozycję zawdzięczają wyjątkowej sile, którą zwykle odznaczają się w całym stadzie. W wilczej formie, przy pomocy swych pazurów potrafią z łatwością rozrywać mięso, często doprowadzając do przedwczesnej śmierci ofiar. Zwierzęca część, z którą muszą mierzyć się przeklęci tego szczepu jest bardziej burzliwa i intensywna, zdolna do przejęcia władzy nad człowiekiem. Mimo swego potencjału do dominacji wśród innych wilkołaków w stadzie ich rozum nie jest nazbyt rozwinięty, często przyćmiewany przez pierwotne instynkty drapieżniczej bestii.
MOŻLIWOŚCI I PRZESZKODY:
+ w postaci ludzkiej są znacznie silniejsze, w przypływie agresji muszą one rozładować napływające emocje, poprzez uderzenie czegoś. Im bardziej są rozzłoszczone, tym więcej siły zdobędą. Zdolne do złamania drewnianych mebli, czy nawet przesunięcia ciężkich przedmiotów,
+ im bliżej pełni, tym więcej siły zyskują, nie odczuwają tak bardzo problemów zdrowotnych związanych z nadchodzącą pełnią,
- znacznie trudniej dochodzą do siebie po pełni, ból w mięśniach jest znacznie bardziej nieznośny,
- tojad działa na nich bardziej uspokajająco, jednakże otępienie związane z jego zażywaniem, sprawia, że wilkołakowi znacznie trudniej jest walczyć, jego ruchy są znacznie wolniejsze.
2. MONIRIS
Grupa, którą śmiało można uznać za najbardziej pospolity typ wilkołaków ze względu na ich liczebność. Tworzą wielkie stada łączące się zwykle w trwałe, małe społeczeństwa. Nie wyróżniają się niczym innym prócz wzajemnym przywiązaniem, szczególnie do wilkołaka nadrzędnego, który je ugryzł. Istnieją jednak samotnicy, którzy próbują odciąć się od części swej osoby, która jest bestią; zwykle z tego powodu cierpią, ale jednostki, które potrafią przetrwać często ostają się jako te najsilniejsze.
MOŻLIWOŚCI I PRZESZKODY:
+ są wyjątkowo towarzyskie i bardzo trudno, aby wilkołak ujawnił się, kiedy osoba przebywa w dużym gronie, im większy samotnik, tym większe prawdopodobieństwo, że wilkołak będzie próbował przejąć kontrole w ludzkiej postaci,
+ posiadają swoisty szósty zmysł, potrafią wyczuć zagrożenie, które zaraz ma nadejść. Nie potrafią określić, czym ono jest, ale po prostu wiedzą, że coś nadejdzie,
- są słabsze jako samotnicy, prawdziwą potęgę zyskują w stadzie, gdzie ich siła, węch i słuch potrafią wzrosnąć kilkukrotnie,
- po zażyciu tojadu mają problemy z orientacją w terenie, łatwo jest się im zgubić, a ich instynkt zaczyna zawodzić,
3. SYNERGEN
Mówi się, że ta odmiana jest o wiele łagodniejsza od reszty, jednakże jest to nieprawda. Wilkołaki te zachowują większą część swej świadomości nawet po przemianie, nie są tak ogłupione przez żądze, jak inne szczepy. Nazywa się ich spokojnymi, ponieważ lepiej odbierają Wywar Tojadowy, jednakże to światło, które rzuca cień na ich drugą naturę; wybitnych łowców, którzy idealnie radzą sobie nawet w ciężkich warunkach. Pojedyncza ofiara nie ma praktycznie szans, aby przeciwstawić się takiemu potworowi.
MOŻLIWOŚCI I PRZESZKODY:
+ mają znacznie bardziej wyczulony węch w postaci ludzkiej, łatwiej rozpoznają zapachy, ale im więcej istot znajduje się dookoła, tym łatwiej zapachy się mieszają,
+ w sytuacji zagrożenia życia lub zdrowia, stają się zwinniejsze, łatwiej im wykonać unik czy uciec,
- tojad jest dla nich wyjątkowo usypiający, wilkołak szybciej się męczy i staje się bardzo łatwym celem,,
- utrata kontroli wiążę się z wyzwoleniem prawdziwej bestii, która nie odróżnia wroga od przyjaciela,